Bij de aanleg van autowegen, spoorlijnen en vaarwegen zijn de afgelopen decennia vrijwel onopgemerkt honderden snelle en plezierige verbindingen voor fietsers en voetgangers opgeheven. Ook het uit de vaart halen van veerboten betekent vaak dat afstanden zo lang worden dat ze niet meer te fietsen zijn. De Fietsersbond en de Stichting Landelijk Fietsplatform (SFL) luiden de noodklok over deze toenemende barrièrevorming. Voor de dagelijkse fietsers tellen immers de kilometers.Ook wandelaars en ruiters hebben last van het verdwijnen van korte en verkeersluwe verbindingen. Het leidt er ook toe dat het autogebruik in Nederland toeneemt. Want reeds een relatief kleine toename van de verplaatsingsafstand kan als gevolg hebben dat de fietser of de wandelaar vaker de auto pakt. 

Onder barrières kunnen veel vormen van hinder(nissen) worden verstaan. Bij het project 'fietsen zonder barrières' van de Fietsersbond en de Stichting Landelijk Fietsplatform (SFL) gaat het primair om doorsnijdingen van fietsverbindingen door grote verkeersinfrastructuur, met name auto(snel)wegen, spoorlijnen en vaarwegen. Infrastructurele barrières binnen de bebouwde kom zullen vooral bestaan uit spoorlijnen en -emplacementen. Stations liggen immers vaak in de stad. Het Nederlandse autosnelwegennet is daarentegen niet rechtstreeks op steden georiënteerd. Wel liggen er vaak rondwegen of autosnelwegen op enige afstand van de bebouwde kom. Deze hinderen de verbinding tussen de bebouwde kom en het omringende buitengebied (stad-landverbindingen) en tussen verschillende kernen onderling (interlokaal verkeer).
De ernst van een barrière hangt af van de verschillende belangen van fietsers (en ander langzaam verkeer). Om de effecten van barrières te kunnen beoordelen moeten deze verschillende belangen in kaart worden gebracht: