Als leidraad voor het ontwerp van een vergevingsgezind hanteren de auteurs van het CROW-Fietsberaad rapport ‘Bouwstenen voor een comfortabel en vergevingsgezind fietspad’ 5 ontwerpprincipes

Voldoende ruimte in de breedte. Dat is volgens de opstellers van de notitie het eerste ontwerpprincipe om te komen tot vergevingsgezinde fietspaden. Hoe breder het fietspad, hoe lager het aantal (ernstige) conflicten.

Visuele  geleiding is het tweede ontwerpprincipe. Het wegverloop en obstakels in de periferie van het gezichtsveld moeten waargenomen kunnen worden. Vooral op relatief smalle tweerichtingsfietspaden, waar tegenliggers elkaar moeten passeren is kantmarkering wenselijk. Dit geldt in nog sterkere mate voor tweerichtingsfietspaden langs onverlichte (provinciale) wegen waar fietsers het contrast tussen het fietspad en de berm minder goed kunnen waarnemen door verblinding van koplampen van auto’s op de rijbaan.

Aanvullend op dit ontwerpprincipe leggen de auteurs extra nadruk op een derde ontwerpprincipe: extra attenderen. Dat houdt in dat men bijvoorbeeld de randen van een route naast duidelijke visuele geleiding nog beter waarneembaar kan maken door materialen te gebruiken die anders aanvoelen of klinken. Zo is kantmarkering gemakkelijker waar te nemen als de lijnen voorzien zijn van een voelbaar reliëf.

Het vierde ontwerpprincipe is het vergevingsgezind maken van randen en bermen: laag en schuin of liever nog zonder hoogteverschil en met alleen een visuele scheiding.

Het vijfde ontwerpprincipe tenslotte is om het aantal obstakels op en langs de fietsinfrastructuur te minimaliseren - paaltjes voorop - en om de overblijvende obstakels ‘opvallend en vergevingsgezind’ te maken. Ook daarvoor is inleidende ribbelmarkering een goed instrument, naast het beter zichtbaar maken van bijvoorbeeld zo’n paaltje.