Want onderzoek naar de risico’s van Appen en Facebooken op de fiets is óf onvoldoende betrouwbaar óf heel duur, blijkt uit onderzoek van de SWOV.

De SWOV bekeek twee onderzoeksmethoden die in aanmerking komen voor dergelijk  onderzoek. Bij de eerste methode vraag je aan fietsers die op de SEH zijn beland of ze wat aan het doen waren met de smartphone. De hamvraag daarbij is of fietsers bereid zijn daar eerlijk antwoord op te geven, als ze het zich al kunnen herinneren. En mogelijk krijg je dan ook sociaal wenselijke antwoorden te horen. Wetenschappers zijn daarom over het algemeen niet zo enthousiast over zo’n aanpak.

Bij de tweede methode voorzie je fietsen van de nodige apparatuur, zoals camera’s en sensoren. En vervolgens laat je fietsers daarmee rijden. De apparatuur kan met vrij grote zekerheid vaststellen of iemand met zijn telefoon in de weer was toen hij een ongeval kreeg.

Bij automobilisten is dat in het verleden wel gedaan, maar bij fietsers is dat minder simpel. Krijg al die spullen maar eens onopvallend op een fiets gemonteerd. En je hebt veel van die fietsen cq. fietsritten nodig om statistisch voldoende ongevallen te verzamelen.

Je zou ook bijna-ongevallen kunnen turven met die apparatuur, dat is in ieder geval al een stuk goedkoper. Maar ook daar zitten bezwaren aan. Want wanneer is er sprake van een bijna-ongeval?
Voordeel van zo’n aanpak met camera’s en sensoren is wel dat je gelijk nog een aantal andere onderzoeken kunt uitvoeren, bijvoorbeeld hoe vaak fietsers door rood rijden en de relatie tussen ongevallen en de kwaliteit van de infrastructuur.

En dan die kosten. De SWOV raamt de kosten voor een - minder betrouwbaar - vragenlijstonderzoek op de SEH op zo’n 135 duizend euro. Een bijna-ongevallen studie met geïnstrumenteerde fietsen komt uit op ongeveer 1 miljoen euro. Om echte ongevallen te registreren, is maar liefst 24 miljoen euro nodig.