Het plan begint met een verkenning van de beleidsvoornemens en cijfers ten aanzien van het fietsgebruik in omringende landen en in de Oostenrijkse 'Länder' en steden. Op basis van die vergelijkingen wordt een bandbreedte van de effectiviteit van maatregelen bepaald. Het plan onderscheidt vervolgens zeven 'Handlungsfelder', waarvan een attractieve en veilige fietsinfrastructuur er slechts één is. Daarnaast onderscheidt men de beleidsvelden landelijke coördinatie, breder verkeersbeleid, mobiliteitsmanagement, OV+Fiets, promotie en educatie en tot slot de juridische kaders. Binnen deze velden worden in totaal 17 maatregelen benoemd en uitgewerkt.
In deze beleidsvelden en maatregelen zitten weinig opvallende zaken. Het is een goed voorbeeld van integraal beleid zoals het ook ongeveer in een nieuw Nederlands fietsplan te omschrijven zou zijn. Het grote verschil zit in de doelstellingen van het fietsbeleid die in het Oostenrijkse plan expliciet gerelateerd worden aan het niveau van fietsgebruik.
Het Oostenrijkse fietsplan is afkomstig van het 'Lebensministerium'. Dat is de afgekorte naam van een ministerie (BMLFUW) dat over de thema's landbouw, milieu, water en voedsel gaat. Het fietsplan komt dus niet bij het ministerie van verkeer, innovatie en technologie (BMVIT) vandaan.
In de Nederlandse verhoudingen zou dat zeer opvallend zijn. In Oostenrijk sluit het in ieder geval aan op de doelstellingen van het fietsplan. Die zijn niet specifiek op mobiliteit gericht, maar op milieu en gezondheid: '(..) als Beitrag zur Erreichung von Umwelt- und Gesundheitszielen'. En dat lijkt vooral te maken te hebben met het huidige fietsgebruik in Oostenrijk. Gemiddeld gaat 5% van alle verplaatsingen per fiets.