Meest recent is de fietszone in de gemeente Poperinge (19.000 inwoners). Eerder al gebeurde dat onder meer in Kortrijk, Hasselt en Leuven.

Een fietszone wordt wel omschreven als een netwerk van aaneengesloten fietsstraten, bedoeld voor autoluwe gebieden met veel fietsbestemmingen. Instelling van een fietszone benadrukt extra dat de fiets prioriteit heeft.

In tegenstelling tot een gewoon autoluw gebied, geldt er in een fietszone altijd en overal een inhaalverbod. Dit bekent dat al het gemotoriseerde verkeer achter fietsers moet blijven. Ook als er bijna geen verkeer is, ook als er voldoende ruimte is om in te halen.

De maximumsnelheid is 30 km/uur. Dat geldt ook voor de in Vlaanderen vrij veel gebruikte speed-pedelecs. Zoneborden duiden de fietszone aan bij elke in- en uitgang. De algemene voorrangsregels blijven ongewijzigd.

Recent onderzoek van het Vlaamse Fietsberaad leert dat niet iedereen even gelukkig is met hoe fietszones in de praktijk functioneren. De belangrijkste knelpunten die weggebruikers aangeven zijn het inhalen van fietsers, te veel en te hardrijdende motorvoertuigen én hinder door parkeerbewegingen of laden en lossen.

Zowel fietsers als niet-fietsers vinden het hinderlijk als er veel motorvoertuigen achter de fietsers moeten blijven. Zeker als er weinig verkeer is, voelt het inhaalverbod voor zowel de fietser als de automobilist tegennatuurlijk aan.

Fietsberaad Vlaanderen benadrukt dan ook dat fietszones (en fietsstraten) succesvol kunnen zijn als bestuurders van motorvoertuigen echt het gevoel hebben te gast te zijn. Dat wordt in de eerste plaats bepaald door een zichtbare aanwezigheid van fietsverkeer.

Het instellen van een fietszone moet daarom de laatste stap zijn in het creëren van een gebied waar de fietskwaliteit in orde is.