Naar aanleiding van een vraag van Tour de Force en de Gemeente Assen deed Sylvain van Maanen, student aan de hogeschool Windesheim, onderzoek naar wat de effectiviteit van een fietsstimuleringsmaatregel bepaalt en hoe je dit kunt meten. Hij voerde deze studie onder meer uit op basis van literatuuronderzoek en vragen aan het netwerk van Tour de Force. Onlangs verscheen hierover het rapport ‘Het bepalen van fietssucces’.
Effectbepaling en effectiviteit
Een van de conclusies uit het onderzoek is dat in weinig fietsstimuleringsprojecten gebruik wordt gemaakt van een onderzoeksopzet met voor- en nameting en een controlegroep. De voormeting en de controlegroep ontbreken vaak, waardoor het niet met zekerheid is vast te stellen wat het blijvende effect van de maatregel is.
Verder zijn fietsstimuleringsmaatregelen effectiever als ze aansluiten bij de attitudes van de doelgroep, als ze inspelen op meerdere factoren, als er tijd is voor de deelnemers om het gedrag aan te passen, als er ruimte is voor het sociale aspect en als de organisatie persoonlijk en enthousiast over het project communiceert.
Voorbeeldaanpak
Het rapport bevat verder een voorbeeldaanpak voor fietsstimuleringsprojecten. Hierin zijn het specificeren van de beoogde uitkomst, het benoemen van indicatoren om de effecten meetbaar te maken en een onderzoeksontwerp met een voor- en nameting en een controlegroep belangrijke componenten. Voor pilotprojecten is een verkennende aanpak voldoende.
Casestudies
Tenslotte deed Van Maanen effectmetingen bij de projecten Fietsen geeft Vrijheid (voor migranten) en de fietsclubs van Doortrappen Drenthe (voor senioren). Met vragenlijsten, observaties en interviews verkende hij de effectiviteit van deze projecten. Hieruit bleek dat de deelnemers aan Fietsen geeft Vrijheid na hun fietslessen blijven fietsen, al waren er verschillen per wijk. Uit het onderzoek bij Doortrappen Drenthe bleek dat een deel van de senioren meer is gaan fietsen na deelname aan een fietsclub en dat sommigen zich zelfverzekerder voelden.