Verlichten van de openbare ruimte hoeft niet altijd. Er kunnen redenen zijn om niet, dan wel zeer beperkt te verlichten. De keuze hiervoor is een beleidsafweging. Deze keuze hangt nauw samen met aspecten als verkeersveiligheid, duurzaamheid, donkerte, enzovoort. In 2011 verschijnt de nieuwe Richtlijn Openbare Verlichting. Een deel daarvan, het hoofdstuk beleidskeuze, is nu al openbaar. Daarin wordt ingegaan op de het maken van keuzes van wel of niet verlichten, dan wel het toepassen van alternatieve maatregelen, zoals passieve markering, oriëntatieverlichting of dimbare verlichting.
In het hoofdstuk wordt aangegeven hoe het beslissingsproces kan verlopen als het gaat om wegen binnen- en buiten de bebouwde kom. Aan de orde komen onder andere fiets- en wandelpaden binnen- en buiten de bebouwde kom. Volgens de richtlijn is sociale veiligheid lang niet altijd gebaat bij verlichting op fietspaden. Wil sociale veiligheid met verlichting vergroot worden, moet er voldoende toezicht mogelijk zijn. Dat betekent dat er op een fiets- of wandelpad zoveel mensen aanwezig zijn dat dit mogelijk is. Dat is binnen de bebouwde kom niet altijd het geval en in het buitengebied maar zelden, aldus de Richtlijn. Het aanbrengen van verlichting creëert dan een schijnveiligheid. Gepleit wordt voor het toepassen van - eventueel dimbare of op afroep beschikbare - verlichting op de uren dat er wel voldoende gebruik wordt gemaakt van een route. Verder kan de verkeersveiligheid gediend zijn met markeringen en oriëntatieverlichting.