Voor de meeste fietsers in Engeland is de fiets een levenswijze, voor de meeste fietsers in Nederland een gebruiksvoorwerp niet meer dan een vervoerswijze, zo concludeert hij op basis van enquêtes en interviews in Leeuwarden en Chester.

De kwaliteit van de infrastructuur en de veiligheid zijn in Nederland geen issues, die worden als voldoende gezien. Dergelijke factoren kunnen mensen wel ontmoedigen, maar nooit echt bemoedigen.

In Engeland  ligt dat anders. Daar zijn infrastructuur en veiligheid wel belangrijk om het fietsen te verbeteren.

Conclusie die Lenting trekt voor zowel de Engelse als de Nederlandse situatie is dat je mensen er achter moeten laten komen dat fietsen ook voor hen een optie is, ook al is het op dat moment misschien geen goede optie.  ‘Zodra fietsen onderdeel van de vergelijking wordt heb je al vooruitgang geboekt.’

En wil je meer mensen aan het fietsen krijgen, dan moeten mensen zien dat fietsen niet alleen iets is voor fanatiekelingen. Laat - zeker in Engeland - zien dat de fiets ook een nuttig vervoermiddel kan zijn, waar niet per se een hele andere levensstijl mee gepaard gaat.

Omgekeerd kan In Nederland heel wat gewonnen worden door het fietsen van een lange afstand naar het werk ook als sportieve bezigheid te gaan zien. Als je fietsen bekijkt als training in plaats van als langzaam vervoermiddel wordt het extra aantrekkelijk om langere afstanden te gaan fietsen aangezien een langere afstand een betere training is. Specifieke doelgroepen kunnen bovendien op de gezondheidseffecten van fietsen als actief vervoersmiddel worden gewezen.