De kwaliteit van de modellering van de fiets haalt het niet bij die van de auto en het openbaar vervoer, aldus de deskundigen van de TU Delft, Goudappel en Vialis.

De huidige verkeersmodellen richten zich op het modelleren van het gemiddelde Nederlandse verplaatsingsgedrag op het schaalniveau van een complete regio, ongeacht de modaliteit. Omdat de ritlengte van fietsverplaatsingen veel korter is dan die van auto- en ov-verplaatsingen, is die aanpak niet langer houdbaar.

Multimodale modellen moeten zo worden doorontwikkeld dat ze kunnen schakelen tussen meerdere schaalniveaus, aldus de deskundigen. Dat betekent bijvoorbeeld dat grove functies als onderwijslocaties en detailhandel moeten worden opgesplitst in bijvoorbeeld ‘kinderdagverblijf’ of ‘lokaal winkelcentrum’. En dat er functies bijkomen, zoals sportvoorzieningen en gezondheidszorg. Ook zou de e-fiets een aparte plaats moeten krijgen. Goudappel werkt op dit ogenblik aan de ontwikkeling van zo’n model.

Ook het modelleren van het fietsnetwerk zelf verdient aandacht. Aan de hand van de talloze netwerkkenmerken moet er per gebied een kwaliteitsindex worden opgebouwd met onderscheid naar snelste route, kortste route, comfort, minimum aantal stops voor kruispunten enzovoort. Om hiervoor de juiste input te verzamelen, zijn visualisatie- en analyse-instrumenten als Bikeprint geschikt.

Verder is nog weinig bekend over de gevolgen van gedragsgerelateerde trends en maatregelen, zoals het aanbieden van extra stallingsplaatsen nabij het station. Om daarin verder te komen, is echter een algemeen gedragen gedragstheorie voor langzaam verkeer nodig, en die is er nog niet. De European Research Council heeft onlangs wel een subsidie van € 2,5 miljoen beschikbaar gesteld aan onderzoekers van de TU Delft om de grootste kennishiaten op fietsgebied (én voetgangersgebied) in te vullen.